Uitstapjes en afscheid

In het ziekenhuis ben ik de laatste dagen vooral organiserend en coördinerend aanwezig geweest. De loodgieter is nog één keer aan de slag gegaan om nu ook alle lekkage op de kinderafdeling en de polikliniek HIV/AIDS te verhelpen, de timmerman is bijna klaar met alle materialen voor de afdeling fysiotherapie (hopelijk zie ik maandag het eindresultaat nog) en ik heb de drie nieuwe co-assistenten uit US wegwijs gemaakt.

Behalve voor werken in het ziekenhuis heb ik deze week dankbaar gebruikt voor nog wat laatste uitstapjes. Nog één keer mobile clinic (naar de Masai voor het vaccineren van de kinderen), de Marangu watervallen (pittig klautertochtje maar echt de moeite waard.... En wat was het water heerlijk verfrissend), de Masai markt (met als meest interessante onderdeel de veiling van het vee) op bezoek bij de meiden van de middelbare school binnen onze bisschop residentie en een bezoekje aan het meer Nyumba ya Mungu (zo bijzonder dat in een dorre omgeving als deze een meer met deze grootte blijkt te liggen).

Inmiddels denk ik wel alle types van het lokale openbaar vervoer wel te hebben geprobeerd: lange afstandsbus, minibus, kano, daladala (kleine busjes die men pas vol vindt als se deur niet meer dicht kan), bajaji (Swahili naam voor tuktuk) en mijn favoriet de bodaboda (achterop de brommer). Wie had gedacht dat ik, degene die vroeger doodsbang bij haar zus achterop de scooter stapte, zo zou kunnen genieten van deze ritjes. Nu moet ik bekennen dat toen we dinsdag op de hoofdweg werden ingehaald door een vrachtwagen en de bodaboda zwabberde door de wind, ik liever per direct de benenwagen had genomen. Het openbaar vervoer is hier overigens niet alleen voor mensen. In de daladala die mij naar de Masai markt bracht zaten behalve zo'n twintig mensen ook zes geiten, vier kippen en een doos met kuikens. Gelukkig wordt de vis niet mee naar binnen gekomen: die wordt in trosjes aan de zijspiegels gehangen. Het schijnt overigens niet toegestaan te zijn om meer mensen in je bus te hebben dan zitplaatsen. Dit wordt opgelost door drie personen op een bankje voor twee te plaatsen, mensen in het gangpad op jerrycans te laten zitten en de overige mensen die staan bij ieder checkpoint te laten hurken, of op schoot te laten zitten bij een ander. Dit laatste mocht ik afgelopen twee uur durende busrit ervaren. En als enige mzungu in de bus ben je staand in het gangpad uiteraard de ideale blanke attractie. Ik ben benieuwd naar het aantal Facebook-pagina's waar ik inmiddels op te zien ben!

Na drie maanden in het warme (zeg maar gerust bloedhete de laatste drie weken), zonnige, kleurrijke en ontzettend gastvrije Tanzania, neemt de blauwe vogel van de KLM mij morgenavond mee terug naar Nederland. En... Hoewel het afscheid nemen hier lastig is, zie ik ontzettend uit naar het thuiskomen. Ik heb een fantastische tijd gehad hier (ook al was het echt niet altijd feest), maar wat heb ik graag mijn familie en vriendinnen weer dichtbij me! Er wordt veel aandacht besteed aan mijn vertrek. Gisterenmiddag was er een samenkomen bij het restaurant naast het ziekenhuis, georganiseerd door de verpleegkundigen. Er waren hapjes, drankjes en ik ben afschuwelijk verwend met cadeautjes. Daarna waren Julia, Janna en ik uitgenodigd voor het diner bij the Little sisters of st. Francis, die binnen de bisschop residentie wonen, ter ere van mijn vertrek. Er was uitgebreid gekookt en omdat het mijn favoriete gerecht is was er bananensoep, er werd gezongen en ik kreeg een prachtige Kitenge (Afrikaanse lap stof) cadeau. Ik voel me wat bezwaard onder al deze aandacht die ik niet had verwacht en presentjes in de wetenschap dat al deze mensen hun tijd voor mij (als passant die slechts drie maanden aanwezig was) vrijmaken en cadeautjes voor mij uitzoeken terwijl ze het zelf echt niet breed hebben. Maar vooral voel ik me gewaardeerd en dankbaar, dat ik deze tijd hier en met deze mensen heb mogen beleven.

Er zijn een paar mensen die wat extra aandacht verdienen, omdat ze het leven hier voor mij een stukje makkelijker, leuker en interessanter maakten:

Azania en Magdalena, voor hun hulp bij het organiseren van mijn projectjes in het ziekenhuis, zonder hun uitgebreide telefoonlijst en tolken van het Swahili was ik niet zo ver gekomen, en de kennismakingen met hun families thuis.

Sister Feliciana, omdat zij in het ziekenhuis de moeite nam mij wegwijs te maken, iets dat hier helemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Father Deo, die ik dankbaar als vraagbaak gebruikte wanneer ik niet goed wist op hoe mijn vervoer te organiseren en die, omdat hij best wel begreep dat het Same District Hospital niet mijn favoriete plaats is, meedacht aan uitstapjes naar andere ziekenhuizen.

Father Kimbwe, omdat hij ons steeds op de hoogte stelde van de activiteiten in en rondom Same.

Father Emanuel en father Beda, voor het gastvrije ontvangst in hun pastorie, de kennismaking met een andere manier van zorgverlenen dan in het District Hospital, maar vooral ook voor het kunnen waarderen en bediscussiëren van mijn kritische noot naar hoe zaken hier geregeld zijn.

Maxwell voor de 2-wekelijkse workout in zijn Gym, waar niet wordt geteld tot 4, maar tot 5 (ik vrees dat mijn rechterbeen sterker is dan het linker nu ;)) en waar ik in de groep (doordat sporten hier vrij nieuw en zeker geen algemeen goed is) vaak het grootste uithoudingsvermogen had.

Chauffeur Louis die mijn ritten naar het vliegveld verzorgde en die in de avonduren steeds klaar stond ons thuis te brengen.

Janna en Julia, twee vrijwilligsters uit Duitsland, die samen met mij graag zo nu en dan het niet al te afwisselende maaltijdenpatroon van de ordes ontvluchten en met wie ik veel van mijn uitstapjes heb gemaakt.

Nog één zondag in de kerk. Nog één dag bidden voor elke maaltijd. Nog één nacht slapen met alle ramen open en slechts onder een laken. Nog één wandelingetje naar het ziekenhuis. Nog één dag lopen op sandalen en in een kitenge jurk. En van morgen nog maar proberen een feestje te maken.... Tot gauw in Nederland!