Leven binnen de muren van de bisschopsresidentie

Hoewel de verandering van een modern Nederlands ziekenhuis naar een Tanzaniaans staatsziekenhuis misschien wel de meest ingrijpende is, was 'verhuizen' van mijn appartementje in Tilburg naar de Bisschopsresidentie in Same toch ook wel een grote omslag. Zoals veel mensen in Noord Brabant ben ik van huis uit katholiek opgevoed (ik ben gedoopt, heb mijn eerste communie gedaan en omdat ik Latijn op de middelbare school kreeg en hoge cijfers had voor levensbeschouwing grapte mijn oma altijd dat ik het klooster in moest gaan), maar staat het praktiseren van het katholieke geloof op een laag pitje. Naar de kerk ga ik alleen nog voor gelegenheden, de kerken waar ik ben gedoopt en mijn communie deed zijn zelfs gesloten. Hier in Tanzania lijkt de katholieke kerk nog niet in zulk zwaar weer te verkeren. Vrijwel ieder dorpje heeft een kerk (of meerdere, voor de diverse Christelijke stromingen) en er zijn volop nieuwe in aanbouw. Het is er zelfs druk tijdens de hoogmis. Nu bidden we op de diocese voor en na het eten, en soms na het avondeten nog een kwartiertje, ik ga weer iedere zondag naar de kerk (de mis duurt hier ruim 1,5 uur) en probeer me er toe te zetten met regelmaat naar de vroege mis (dagelijks om 6.30 uur) op de bisschopsresidentie te gaan. Mijn knieën zien er blauw van: knielen doen ze hier nog veel, en kussentjes zijn er niet. Waar de zusters, broeders en priesters in Nederland veelal hoogbejaard zijn, leven hier vele erg jonge zusters en zijn er jonge mannen die in opleiding zijn tot priester.

Ik heb erg moeten wennen aan de vele ongeschreven regels zoals een bepaalde volgorde van aanschuiven aan tafel, de vaste plaats van de bisschop aan tafel die zelfs vrij wordt gelaten als hij op reis is en bij iedere bezoeker (vaak meermaals per week) je voor de groep voorstellen (liefst in Swahili), de hiërarchie en de wat stijve omgangsvormen. Nu scheelt het dat ik van mezelf geen grote rebel ben, überhaupt geen al te blote kleding in mijn kast heb hangen en me vrij gemakkelijk aanpas, maar toch ben ik blij dat na korte tijd de gereserveerdheid in het contact met de priesters is verdwenen en dat het voeren van een 'gewoon leuk gesprek' aan tafel of in de wandelgangen nu vanzelf gaat.

Ik realiseer me weldegelijk dat het leven binnen de muren van de diocese niet 'het echte leven' is: bijna altijd stroom, stromend water (vaak zelfs een warme douche), een eigen kamer, een machine voor schoon drinkwater, verharde paden, een kussen op je bed.....dat is hier echt niet voor iedereen weggelegd. Door de ziekenhuisrealiteit en mijn dagelijkse gang naar het dorp waar mensen met jerrycans water sjouwen dat nog gekookt moet worden voor gebruik, waar mensen de hele dag in de hitte hun kraam zitten in de hoop iets te verkopen, besef ik des te meer hoe veel geluk ik heb dat ik in Nederland ben geboren, bij deze ouders, met deze kansen en de mogelijkheid nu hier, op deze manier, en maarliefst twee vriendinnen die mij op komen zoeken, in Same te mogen zijn.

In het ziekenhuis heb ik mijn eerste grote doel behaald. De afdeling chirurgie heeft een werkende wastafel. Verpleegkundigen kunnen nu hun handen wassen zonder eerst met een grote emmer water te hoeven sjouwen (zie foto's). Over een paar weken hoop ik werkende douches te kunnen realiseren. Maar nu eerst vakantie! Wat zie ik er naar uit Brigide hier te treffen en samen Tanzania verder te verkennen.

Tot later!