Same District Hospital, maar nog zo veel meer...
Door: Ingrid
Blijf op de hoogte en volg Ingrid
13 Januari 2019 | Tanzania, Same
Deze week mocht ik kennismaken met het Same District Hospital en de mensen die daar werkzaam zijn. Wat een berg indrukken voor zo'n eerste week! Voor mij was het erg fijn dat Margot (ook een verpleegkundige uit het ETZ, maar die door haar vele bezoekjes aan het district goed is ingeburgerd hier) in Same was om mij wat wegwijs te maken. Daarnaast startten er ook 5 'co-assistenten' maandag, dat bleek voor de matron (hoofdverpleegkundige van het ziekenhuis) genoeg reden een gezamenlijke rondleiding door het ziekenhuis te arrangeren, met als startpunt (wonderlijk genoeg) het mortuarium. Gelukkig ben ik daar de rest van de week niet meer geweest ;-) Ondanks de rondleiding moet ik bekennen dat het ziekenhuis nog steeds een doolhof voor me is. Al die gebouwtjes waar niet eens altijd een pad heen leidt.... Wat is het ETZ met zijn gestructureerde torens ineens overzichtelijk! De weg zal ik over een week of wat heus kunnen vinden, maar ik vraag me wel af hoe patiënten bij de fysiotherapeut moeten komen: juist haar ruimte ligt wat hoger gelegen, zonder een pad dat je daarheen brengt.
Ik voel me als verpleegkundige op het moment vooral erg onthand. Zonder de materialen waarmee ik gewend ben te werken kan ik nog niet goed uit de voeten (het gaat dan bijvoorbeeld om steriele injectievloeistof die er niet is, of het ontbreken van thermometers). Ziektebeelden als enorme brandwonden en Slangenbeten die ik in Nederland nooit heb gezien. Een leerlingverpleegkundige vroeg mij hoe het toch zo kon zijn dat ik in Nederland een verpleegkundige ben, als ik hier in Tanzania niet weet hoe een injectie toe te dienen. Tja, probeer maar eens uit te leggen dat je niet weet in welke vloeistof het medicament op te lossen omdat we in Nederland steriele vloeistof gebruiken. Of dat je nog nooit een brandwond hebt gezien. En wat zou ik graag meer Swahili spreken.....
Behalve werken in het ziekenhuis heb ik veel mogen zien deze week: een bezoekje aan de staatsschool (soms wel 90 kinderen in een klas), een bezoek aan een huis waar kinderen met een lichamelijke beperking wonen en het huis (helaas in zaklamplicht door stroomuitval) en de familie van de verpleegkundige van chirurgie waar Margot en ik waren uitgenodigd. Verder was het de week van vele Celebrations hier op de diocese, mijn eerste boda boda tochtje, de kikker in mijn toilet, de kennismaking met de lokale sportschool en tot slot een prachtige zonsondergang na een wandeling hier in de natuur met Janna (vrijwilligster op de school bij de diocese die ook hier woont nu).
Benieuwd naar wat de nieuwe week me gaat brengen...
Ik voel me als verpleegkundige op het moment vooral erg onthand. Zonder de materialen waarmee ik gewend ben te werken kan ik nog niet goed uit de voeten (het gaat dan bijvoorbeeld om steriele injectievloeistof die er niet is, of het ontbreken van thermometers). Ziektebeelden als enorme brandwonden en Slangenbeten die ik in Nederland nooit heb gezien. Een leerlingverpleegkundige vroeg mij hoe het toch zo kon zijn dat ik in Nederland een verpleegkundige ben, als ik hier in Tanzania niet weet hoe een injectie toe te dienen. Tja, probeer maar eens uit te leggen dat je niet weet in welke vloeistof het medicament op te lossen omdat we in Nederland steriele vloeistof gebruiken. Of dat je nog nooit een brandwond hebt gezien. En wat zou ik graag meer Swahili spreken.....
Behalve werken in het ziekenhuis heb ik veel mogen zien deze week: een bezoekje aan de staatsschool (soms wel 90 kinderen in een klas), een bezoek aan een huis waar kinderen met een lichamelijke beperking wonen en het huis (helaas in zaklamplicht door stroomuitval) en de familie van de verpleegkundige van chirurgie waar Margot en ik waren uitgenodigd. Verder was het de week van vele Celebrations hier op de diocese, mijn eerste boda boda tochtje, de kikker in mijn toilet, de kennismaking met de lokale sportschool en tot slot een prachtige zonsondergang na een wandeling hier in de natuur met Janna (vrijwilligster op de school bij de diocese die ook hier woont nu).
Benieuwd naar wat de nieuwe week me gaat brengen...
-
13 Januari 2019 - 18:05
Petra De Jong :
Ingrid; wat een belevenissen (brandwonden? slangenbeten?) en dit is nog maar het begin! Je schrijft het ook zo leuk op! Zet um op; met of zonder Swahili -
14 Januari 2019 - 05:00
Helna:
spannend, maar alle begin is moeilijk het maakt niet uit waar. Succes -
15 Januari 2019 - 12:16
Magda:
Heel veel succes meid!!! Begin is altijd spannend en moeilijk. -
16 Januari 2019 - 09:34
Marjorie:
Tja idd Ingrid. Wat een indrukken hè? Het wennen duurt altijd een tijdje, ik weet het nog van de eerste keer, echt alles. Niet alleen wat je ziet, maar ook wat je ruikt en voelt. Heeft even tijd nodig, maar ik hoop dat je er over enkele weekjes net zo rondloopt als wij. Doe je iedereen de groeten van mij? Heel veel succes en ik wacht je volgende verhaal af :) -
16 Januari 2019 - 14:12
Daniëlle:
Wat een andere wereld. Al weer twee weken onderweg. Gaat de tijd snel? Geniet ervan. Ik geniet van je mooie verhalen. Heel veel groeten -
17 Januari 2019 - 03:27
Cindy:
Hey Ingrid,
Jeetje wat een belevenis moet dit zijn!! Kan me goed voorstellen dat je je onthand voelt. Geniet van de leerzame periode daar en zeker ook van de omgeving. Gr Cindy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
